We wonen kort bij een bos en verwilderd stukje natuur. Bovendien hebben we een bloemrijke tuin met bomen en voedzame struiken.
Toen de jonge spreeuwen afgelopen zomer voor de eerste keer hun nest mochten verlaten, daalde de zwerm – begeleid door mama en papa-spreeuw – neer op ons gazon. Met wel twintig tegelijk.
Een gepiep van jewelste. En duidelijk een stress-momentje voor de mama’s en de papa’s. Want zie ze moesten hun kroost duidelijk maken welke insecten nu wel of niet geschikt waren voor consumptie.
En dat ging als volgt: mama pikte wat spinnen, kevers, wormen, etc. belegd met wat grassprieten uit het gazon en toon de inhoud van haar bek aan haar jong. Die op zijn beurt ook begon te pikken in het gras.
Vervolgens hopte mama-spreeuw wat verder naar het andere jong en herhaalde hetzelfde ritueel.
Vogels leren hun jongen wat ze moeten eten door het te tonen.
En zo doen wij mensen dat ook.
We imiteren en reageren op elkaar. En zo leren we van elkaar.
Eerst van ons mama, dan van ons papa. Vervolgens kijken we naar broers en zus. Na een tijdje ook naar familie, buren, vrienden, klasgenoten, leerkrachten, …
En uiteindelijk blijven we leren door interactie met anderen: onze partner, onze eigen kinderen, onze collega’s, onze vrienden, de nieuwe buren, …
Wij leren door interactie: imitatie, actie, reactie.
Watch and learn